Sinfonia concertante na flet, harfę i orkiestrę smyczkową, 1973, 23'

fl-harfa-smyczki (3.3.2.2.1 preferowane) 

Sinfonia concertante to czwarta w kolejności symfonia Andrzeja Panufnika. Reprezentuje ona typ symfonii koncertującej o kameralnej obsadzie, a przeznaczona jest na flet i harfę z towarzyszeniem orkiestry smyczkowej.

Mimo, że symfonia napisana została na zamówienie Redcliffe Music Society, bezpośrednim impulsem do jej powstania stała się przypadająca w 1973 roku dziesiąta rocznica małżeństwa kompozytora z Camillą Jessel. Utwór jest zatem rodzajem upominku dla żony z okazji rocznicy ślubu. Fakt ten ma znaczenie w konstrukcji utworu, jako że Panufnik uczynił z pierwszej litery imienia żony, C, rodzaj centrum brzmieniowego (bez określania specyfiki dur lub moll), które rozpoczyna rozwój kompozycji i ku któremu ona zmierza. Dźwięk ten łączy również pierwszą i drugą część symfonii - wybrzmiewa w partii harfy kończącej część pierwszą, a następnie przejęty zostaje przez rozpoczynający część drugą kontrabas.

Symfonia składa się z dwóch mocno skontrastowanych części: śpiewnego, lirycznego, spokojnego Molto cantabile (które równie dobrze, według słów Panufnika, mogłoby nosić nazwę Harmony ze względu na symetrię konstrukcji oraz nastrój zgodności) oraz tanecznego, rytmicznego i żywego Molto ritmico. Całość kompozycji kończy krótkie Postscriptum, w którym powraca spokój i harmonia, właściwe części pierwszej. Pełną ciepła atmosferę utworu kreują brzmienia instrumentów smyczkowych, połączonych z łagodną barwą fletu i harfy. Pod względem języka muzycznego Sinfonia concertante oparta jest w całości na interwałach dwóch triad dźwiękowych: c-d-a w wymiarze linearnym oraz e-f-h w wymiarze wertykalnym, wraz z ich odbiciami i transpozycjami..

Sinfonia concertante została po raz pierwszy wykonana 20 maja 1974 roku w Queen Elizabeth Hall w Londynie, partię fletu wykonał Paul de Winter, partię harfy – David Watkins, grał zespół Les Solistes de l’Orchestre de Chambre de Belgique pod dyrekcją kompozytora.