Suita staropolska na orkiestrę smyczkową, 1950, 23'

tpt-timp-harp-hpd(ad lib)-smyczki (15.0.12.8.6)

Napisana w 1950 roku Suita staropolska to opracowanie na orkiestrę smyczkową trzech staropolskich tańców: Cenara, Wyrwanego i Hayduka, przedzielonych krótkimi interludiami o charakterze chorałowym. W pierwszej wersji utworu interludia te noszą nazwę Przegrywka (1 i 2), w nowszej natomiast, opracowanej już po osiedleniu się Panufnika w Wielkiej Brytanii, kompozytor zmienił ich nazwę na Interludium (Inetrlude) i Chorał (Chorale).

Opracowane przez Panufnika tańce pochodzą z zachowanych zbiorów tabulaturowych – Cenar zaczerpnięty został z Tabulatury lutniowej Mateusza Weisseliusa, Wyrwany z anonimowej Tabulatury z XVII wieku, Hayduk natomiast – z Tabulatury Jana z Lublina. Wprowadzając materiał poszczególnych tańców kompozytor stosuje niewielkie zmiany – jak transpozycje do innych tonacji, niewielkie odchylenia melodyczne i rytmiczne, zmiana układu głosów lub dodanie głosów uzupełniających, wprowadzenie określeń dynamicznych i agogicznych. Wszystkie te zabiegi – łącznie z przeniesieniem utworów na instrumentarium współczesne – nie powodują jednak zasadniczych zmian w odniesieniu do oryginalnej struktury tańców. Kompozytor unika również środków właściwych językowi muzyki dwudziestowiecznej, mając raczej na celu oddanie ducha dawnych epok niż uwspółcześnienie cytowanych wzorów muzycznych. 

Prawykonanie Suity staropolskiej miało miejsce w 1951 roku w Warszawie.