Hommage à Chopin na sopran i fortepian, 1949, 15'
- wersja na flet i orkiestrę smyczkową, 1966, 15'
Pierwotna wersja Hommage à Chopin, przeznaczona na sopran i fortepian, skomponowana została w 1949 roku na zamówienie międzynarodowej Rady Muzycznej UNESCO z okazji setnej rocznicy śmierci Fryderyka Chopina. Warto dodać, że Panufnik był jedynym Polakiem wśród twórców, u których UNESCO zamówiło utwory z tej okazji (pozostali to Milhaud, Poulenc, Auric i Sauget).
Realizując zamówienie UNESCO, Panufnik sięgnął nie do twórczości Chopina, ale do muzyki ludowej Mazowsza - regionu bliskiego obu twórcom. W ten sposób powstało pięć wokaliz na sopran i fortepian. Kompozytor zatytułował je początkowo Suita polska, później zmienił jednak nazwę na francuskie Hommage à Chopin. Cytaty melodii ludowych pojawiają się tu w głosie sopranowym (bez tekstu, kompozytor podał tylko samogłoski proponowane do wykonania przez śpiewaczkę), a towarzyszy im uproszczony rytmicznie, ale nowatorski pod względem harmoniki, akompaniament fortepianu. Całość cyklu tworzy pięć wokaliz, z których kolejne są zróżnicowane pod względem agogicznym i wyrazowym - pełne liryzmu (części nieparzyste), synkopowanych zaśpiewów (cz. II) czy tanecznej beztroski (cz. IV).
Prawykonanie Hommage à Chopin (Suity polskiej) miało miejsce podczas uroczystego koncertu poświęconego pamięci Fryderyka Chopina, 3 października 1949 roku w Paryżu, wykonawcami byli Iréne Joachim, sopran i André Collard, fortepian.
W roku 1966, już na emigracji, Panufnik powrócił do tej pełnej uroku kompozycji i opracował drugą jej wersję, przeznaczoną na flet z towarzyszeniem orkiestry smyczkowej. Dokonał tego specjalnie na koncert organizowany dla uczczenia tysiąclecia chrześcijaństwa i państwowości Polski. Koncert ten odbył się w dniu urodzin kompozytora, 24 września 1966 roku w Londynie. Nową wersję Hommage à Chopin wykonali wówczas Douglas Whittaker na flecie oraz English Chamber Orchestra pod dyrekcją kompozytora.
